88

Aslında bunların tüm hepsini hakettim.
Öyle mükemmel biri değilim..

Beni seven herkesi incitiyorum, onları sevdiğim halde bunu yaparken duraksamıyorum bile.. Öyle kimseye tutulmadım, yalan söylemeyeceğim. O olmazsa yaşayamam, demedim. Çünkü yalan olacaktı biliyorum..

Hem önemli olan güçlü görünmek değildi, güçlü olmaktı. Güçlü olduğunu belli etmemekti önemli olan. Kim olduğunu belli etmemekti.

Ve benim hakkımda kimsenin bilmediklerini bilen, anlayan insana aşık olmam belki en başta aptallıktı. Bir hafta düşündüm, sadece bunun yanlış olduğunu düşündüm. Kendimi inandırmadım hayır, çünkü bu zaten yanlıştı. Hem öte yandan, kimse beni tamamiyle tanıyamazdı. Kimse kimseyi tanıyamazdı.

Yanıldım..
Ve bu canımı acıttı..

Ama daha küçükken öğrendiğim bir şey vardı. Buna sadık kalacağıma söz vermiştim, dediğim gibi tüm suçlu benim.. Ben aslında kendimi incittim.. Çünkü; güvendim..

İşte bu yüzden kimseyi suçlamıyorum. Buna inanmıyor, altını deşip duruyorsunuz ya hani. Umurumda da değil aslında. Ama kimseyi suçlamıyorum işte. Çünkü biliyorum, çünkü farkındayım. Bunları ben yaptım. O yüzden uzatmıyorum, çünkü uzattığımda sanki kendime kızıyorum, kendimi yaralıyorum..

Ve bu da canımı yakıyor..

Bugün belki yine kayıp düşeceğim.
Belki yarın.
Ama dediğim gibi, şimdi eskisinden daha güçlüyüm..
Çünkü artık kendime kızmıyorum..